عليرضا محمدي
براي خبرنگاران حوزه دفاع مقدس بد نيست گاهي بدون هدف هم كه شده سري به بهشت زهرا بزنند. به ويتاميني مي‌ماند كه خوردنش بدون تجويز پزشك نه تنها ضرر ندارد، بلکه پر از فايده است. مي‌شود با يك چرخ لا به لاي مزار شهدا، آن قدر نكته و سوژه جمع كرد كه بدون هيچ حرف و گفت و گويي گزارش مفصلي از آن استخراج شود. گزارش زير سفر به ديار خاموشاني است كه فريادشان تاريخ را خواهد لرزاند. بهشت زهرا در روزهاي خنك ارديبهشت‌ماهي صفاي ديگري دارد. صبح است كه به گلزار شهدا در قطعه 24 مي‌رسم و از همين جا گزارشمان آغاز مي‌شود.
مزار رنگ پريده
سنگ مزار پاسدار شهيد نوروز علي تمدني حق‌جو در قطعه 24، رديف 89 شماره يك، شبيه‌ترين سنگ مزار به شهداي گمنام است. مزارش هيچ تابلو و تصويري ندارد، جز سنگي كه انگار از همان روز اولي كه روي اين مزار گذاشته شد، هيچ كسي به فكر تعويضش نيفتاده است. شايد نوروزعلي فرزند ذوالفقار متولد سال 1315 تنها بود كه حالا مزارش اين طور غريبانه با كف زمين يكي شده است. بد نيست وقتي به قطعه 24 مي‌رويد، نوروزعلي را از تنهايي درآوريد. هرچند او در جمع دوستان شهيدش قرار است، اما ما را كه مي‌تواند از تنهايي‌هايمان خارج كند!
شهادت خيابان وليعصر(عج)
روي سنگ مزار شهيدي نوشته است «محل شهادت: تهران، خيابان وليعصر(عج) درگيري با منافقين» اسم اين شهيد پاسدار خسرو قدياني مصرآبادي است. فرزند نصرت الله كه بيستم شهريورماه 1340 دنيا آمد و تنها دو روز قبل از تولد زميني‌اش، در هجدهم شهريور ماه 60 به شهادت رسيد. آقا خسرو 19 سال و 363 روزش بود كه آسماني شد. سنگ مزار شهيد قدياني خودش روايت گوشه‌اي از تاريخ معاصر است. 30 خرداد 1360 را كه يادمان است. اعلام ميليشياي نفاق كه بزرگ‌ترين ضربه به پيكره اين سازمان و آغاز شكست تاريخي‌شان بود. اين حركت مسلحانه از بدو اعلام به شكل علني از جوانان اين مرز و بوم شهيد گرفت و در برابرش از پيكر جوانان فريب‌خورده منافقين نيز لعنت‌آباد ساخت! تداوم همين تقابل مسلحانه تنها سه ماه بعد از شروع ميليشيا، خسرو قدياني را در طويل‌ترين خيابان خاورميانه جاودانه كرد.
سيد احمد
سيد احمد مقدم پورنشر ودكلي متولد 1314، مسئول عمليات جنگ‌هاي نامنظم شهيد چمران بود. سمت اين شهيد به شكل كامل روي سنگ مزارش نوشته شده است. او از همان ارتشي‌هاي كاركشته‌اي بود كه وقتي نداي خميني كبير را شنيدند، از ارتش شاهنشاهي كناره گرفتند و در موسم انقلاب باز رخت رزم برتن كردند. براي آنها پوشيدن لباس ارتش در زمانه انقلاب اسلامي، بسان خدمت در ارتشي بود كه فرماندهي‌اش را نايب امام زمان (عج) برعهده داشت. سيد احمد وقتي كه دوم تيرماه 1360 به شهادت رسيد، 46 سال داشت. حالا اگر مي‌ماند، 82 سال داشت و شايد به مرگ طبيعي مي‌مرد. اما او شهادت را برگزيد كه بالاترين مرگ‌ها و برترين سعادت‌هاست. سيد احمد از فرمانده‌اش دكتر چمران سه سال كوچك‌تر بود و تنها چهار روز بعد از شهادت فرمانده نيز به او پيوست. چه كسي مي‌داند امثال سيد احمدها در غربت و مظلوميت اوايل جنگ در دهلاويه و سوسنگرد چه حماسه‌ها كه نيافريدند.
ياران كنار هم
شهيدان عباس داورزني متولد سال 40 و محمدرضا مرادي متولد 1339 دو دوستي هستند كه هر دو در يك روز و در يك واقعه به شهادت رسيده‌اند. هرچند روي سنگ مزارشان دو تاريخ مجزا نوشته شده، اما چون از قبل با خانواده‌هايشان گفت‌وگويي داشتم، مي‌دانم كه هر دو عصر 24 آبان ماه 1359 در تنگه حاجيان و با يك گلوله خمپاره دشمن آسماني شدند. اين دو دوست ديرينه نه تنها در زندگي و شهادت با هم بودند كه اكنون سنگ مزارشان نيز در كنار يكديگر است. مزار رضا، بالاي سر عباس قرار دارد و هنوز با هم هستند. شهيدان مجيد جهانبين و عباس مقدم هم دوستان همرزمي هستند كه در يك زمان به شهادت رسيده‌اند. در خصوص تاريخ شهادت اين دو اشتباهاتي روي سنگ مزارشان ديده مي‌شود، اما از رزمنده‌اي شنيدم كه مجيد و عباس با يك گلوله توپ دشمن در ارتفاعات تنگه حاجيان شهيد شدند. جالب است كه شهيدان مجيد جهانبين، عباس مقدم، عباس داورزني و محمدرضا مرادي هر چهار نفر با هم دوستي عميقي داشتند و از غائله كردستان گرفته تا جبهه‌هاي دفاع مقدس در يك منطقه خدمت مي‌كردند. دوستاني كه خيلي نتوانستند دوري يكديگر را تحمل كنند و به فاصله سه روز از يكديگر به شهادت رسيدند. اول رضا و عباس داورزني در 24 دي ماه 59 شهيد شدند و سه روز بعد نيز مجيد و عباس مقدم روز 27 دي ماه 1359 به شهادت رسيدند.
سرباز منقضي خدمت
سرباز منقضي خدمت 55 مسعود فرحبخش فرزند علي 31 ارديبهشت ماه 1360 در كرخه نور به شهادت رسيده است. خانواده‌اش «منقضي خدمت 55» را روي سنگ مزارش حك كرده‌اند، تا همه بدانيم او خدمتش را تمام كرده بود و مي‌توانست ديگر به جبهه نرود، اما رفت تا ما بمانيم. رفت تا همه بدانيم انقلاب خون مي‌خواهد و همين خون‌ها و از خودگذشتگي‌هاست كه شجره طيبه نظام اسلامي را بارور كرده است.
دانشجوي شهيد
«شهيد سيد محمد جعفري ميريوسفي عطائي فرزند مرحوم حاج مير احمد، دانشجوي دانشگاه پلي تكنيك، عضو افتخاري سپاه پاسداران انقلاب اسلامي.» عين اين جمله روي سنگ مزار شهيد ميريوسفي نوشته شده است، اما ننوشتند كه آقاي دانشجو مي‌توانست به جاي قطعه قطعه شدن در ارتفاعات ايلام در محيط آرام و‌تر و تميز دانشگاه اميركبير بماند و پز بار علمي‌اش را بدهد. يا اينكه قيافه روشنفكري بگيرد و ترس از حضور در جنگ را با جملات دهان پر كني مثل «طرفداري از صلح»و «ضديت با خشونت»بپوشاند. اما او به جاي اينكه دانشمندي بي‌خيال باشد، ترجيح داد شهيدي ماندگار باشد. شهادت سيد محمد 26 بهمن ماه 1359 رخ داد. او در حالي به شهادت رسيد كه تنها چهار روز به بيستمين سالروز تولدش باقي مانده بود. روحت شاد سيد محمد...
بسيجي عارف
دو كلمه در سنگ مزار شهيد سيد مهدي قادري جلب توجه مي‌كند. نوشته است: بسيجي عارف و زاهد شهيد. . . ، با ديدن اين دو كلمه به تصويرش نگاه مي‌كنم. معصوميت و گيرايي خاصي دارد كه آدم را جذب مي‌كند. سيد مهدي موقع شهادتش 18 سال داشت. در اوج جواني و شيطنت‌هايي كه خيلي از ما در همان مقطع سني داشتيم، اما خدا مي‌داند انقلاب و جنگ چه كوره‌اي براي بروز گوهر وجود اين جوان‌ها مهيا كرده بود كه چنين طلاي نابي از آن استخراج مي‌شد. سيد مهدي متولد چهارم خرداد سال 48 و آسماني شده 14 مرداد 1366 در سردشت بود. شهادت اين بسيجي عارف و زاهد مصادف با شب عرفه 1408 هجري قمري بود.
همه فرزندان روح اللهسروان خلبان علي اصغر ملك صفت، جهادگر محمد حسين خاني، محمد قاسم سلكي و مهدي نواب(از شهداي غدير) دو شهيد گمنام جدا افتاده در ميان قطعه 24 و... همگي فرزندان روح الله هستند كه عاشورا را باز در عصر جديد خلق كردند و در جبهه‌هاي ديگري چون دفاع از حرم تكرارش كردند. بد نيست گاهي مهمان خلوت فريادنشينان هميشگي تاريخ باشيم.
