جوان آنلاین: این یک سؤال مهم است که به راستی چگونه باید به رابطه ایران-روسیه نگریست؟ آیا باید به‌واسطه اینکه روسیه به‌عنوان متحد ایران از حکومت بشار اسد دفاع کرد، ارزش‌ها و سیاست‌های دستگاه دیپلماسی مسکو را مشابه ایران دانست و آیا باید از آن روی که نماینده‌ای از دستگاه دولتی روسیه خواستار خارج شدن نیروهای ایرانی شده است از مسکو ناامید شد و روابط تهران-مسکو را تیره و تار دید؟ پاسخ منفی است. نه باید از آن همکاری و اتحاد مشعوف شد و نه از این زیاده‌گویی افسرده و ناراحت. برخلاف برخی منتقدان سیاست خارجی جمهوری اسلامی که ایران را دنباله‌رو روسیه می‌دانند و بر نه «شرقی» شعار
«نه شرقی، نه غربی» در دیپلماسی ایران نقد دارند، اما همین قبض و بسط در روابط ایران-روسیه نشان می‌دهد که ایران بخشی از سیاست خارجی روسیه نیست و در صورت و سیرت از این کشور استقلال دارد. نمی‌توان کتمان کرد که سیاست‌های ایران و روسیه در مقابل آمریکا و برخی مسائل در منطقه دارای همپوشانی است اما این همپوشانی معنای «این همانی» نمی‌دهد.این اصل باید پذیرفته شود که ایران و روسیه دو حکومت متفاوت با ویژگی‌ها، ارزش‌ها و سیاست‌های خاص خود هستند. طبیعتاً گاهی اولویت‌های این دوکشور باهم در تضاد قرار می‌گیرد مانند روزهایی که در اولویت‌ها برخی اوقات توافق دارند.پذیرفتن این واقعیت‌ها آغاز فهم درست ظرافت‌ها و پیچدگی‌های سیاست خارجی است. در سیاست خارجی دوست و دشمن ثابت وجود ندارد بلکه منافع، اولویت و اصالت دارد. اگر روزی نفع روسیه در همکاری با ایران در حفظ اسد بود امروز منفعت این دولت شاید به بیرون رفتن ایران از این کشور باشد.
این نه به معنای آن است که ما به خواسته روسیه تن دهیم نه اینکه به سمت دشمنی با روسیه برویم. وظیفه دیپلماسی مخرج‌مشترک گرفتن میان منافع دولت‌هاست. باید منافع این دوکشور توسط دیپلمات‌ها به‌هم نزدیک شود. ایران و روسیه نه دوستان ابدی بودند نه باید دشمنان ابدی باشند. سیاست خارجی عرصه منافع ملی است.
منبع: صبح نو
