حسن روانشید*
اگرچه نمی‌توان تلاش مسئولان زیباسازی فضای شهر را برای ایجاد نشاط و تحرک همراه با پند و آموزش از بزرگان تاریخ نادیده انگاشت و وجود بعضی از کج‌سلیقگی‌هایی را که با نوعی شیطنت از گذشته‌های نه‌چندان دور توأم بوده از یاد برد! اما زمانی که فلکه دروازه شیراز در اواخر دهه 40 افتتاح شد، به پاس خدمات ارزنده فرهنگی و مذهبی شاه‌عباس به شهر اصفهان تندیس این پادشاه در میان میدان ورودی شهر از جنوب نصب شد اما در سال 57 پایین کشیده شد و پس از مدت‌ها سمبل صنعت فولاد دو کارخانه منتهی به این میدان یعنی ذوب‌آهن و فولاد مبارکه جایگزین آن شد در حالی که مرحوم آیت‌الله هاشمی رفسنجانی رئیس‌جمهور وقت ضمن عبور از این میدان برای رفتن به شهرضا، حذف این پیکره و جایگزین کردن سمبل صنعت فولاد را نوعی کج‌سلیقگی مسئولان اعلام کردند! ورود طرح اجرای مترو نزدیک ربع قرن پیش ساختار این محدوده و بالطبع سمبل صنعت را زیر و رو کرد و امروز که قطار شهری به ثمر رسیده و میدان آزادی مجدداً بازسازی شده به‌صورت کاملاً فی‌البداهه و بازهم نوعی سلیقه‌پردازی! پیکره کاوه آهنگر که ساخته استاد ایرج محمدی می‌باشد از مسافران ورودی به شهر استقبال می‌کند! اگر قرار است ارزش‌ها محترم شمرده شود و هر روز و بر اساس اتفاقات زمان ارجحیت یابد فراموش نکنیم که اسطوره‌های دفاع مقدس همچنان در صدر استحقاق برای تقدیس و تکریم هستند بنابراین می‌طلبد تا ایثار و فداکاری‌های مثال‌زدنی آنها را به بوته فراموشی نسپاریم و در فرصت‌های مناسب یادواره‌هایی از شجاعت و ازخودگذشتگی بی‌بدیل این ثروت‌های کمیاب عقیدتی و فرهنگی را ارج نهیم. اگرچه مدیران ارشد خدمات کلانشهر بهتر از همه این حقایق و به روایتی حقانیت‌های غیر قابل انکار را می‌دانند و از این نظر سعی می‌کنند تا با گذاشتن پست‌هایی در شبکه‌های اجتماعی دال بر تأیید این عمل، کار خود را موجه جلوه دهند اما بهتر است خودمان را درگیر پوچی‌های زمانه نکنیم و با نگاهی به حفره‌های کوچک در آبگیرهای بزرگ شاهد ماهی‌های باشیم که در آن مشغول دست و پا زدن‌های بی‌نتیجه هستند! آنچه بیش از همه باید برای ما مهم باشد اسطوره‌های اصیل هستند که همه‌چیز خود را در طبق اخلاص گذاشتند تا دین و آیین و سرزمین اسلامی به تاراج نرود. گارسیا لورکا نیز که دین و نظری جداگانه دارد معتقد است «زمان می‌ماند و این ما هستیم که می‌گذریم»! نمادهای شهر به بزرگانی اختصاص دارد که همه چیز خود را برای بقای هویت فرهنگی ایثار کردند، شهید همت از همین میدان آزادی و از طریق شهرضا یا همان قمشه قدیم وارد اصفهان شد تا به‌سوی جبهه‌های حق علیه باطل برود و این عزیمتی جاودان بود که به سوی دیار باقی شتافت. بنابراین جا داشت که میدان آزادی مزین به تندیس این ابرمرد جاودانه می‌شد و پیکره کاوه آهنگر به جایگاه اصلی خود یعنی یکی از میدان‌های ورودی یا خروجی خیابان کاوه منتقل می‌شد و تندیس شهید حسین قاضی نیز از گوشه پارک متروکی در اصفهان به یکی از میدان‌های نوبنیاد انتقال می‌یافت همان‌گونه که پیکره سلمان فارسی نیازمند استقرار در زادگاه اصلی خود یعنی فلکه مرکزی خوراسگان است. مدیریت فراگیر به‌منظور احترام به نظر آحاد جامعه باید همه را به یک چشم بنگرد و به کلام «ان اکرمکم عندالله اتقيکم» اعتقاد عملی داشته باشد. شهردار محترم کلانشهر که خود یکی از رزمندگان دفاع مقدس است بهتر از همه آگاهی دارد که شهدای این جنگ نابرابر همچنان ناظران اعمال ما هستند که باقی‌مانده‌ایم تا شریعتی‌وار بیندیشیم و زینب‌گونه عمل کرده و یاد و خاطره آنها را سرلوحه کارهای خود قرار دهیم. به همین منظور اگر نماد آنها هر روز و در گوشه‌ای از شهر خودشان مقابل چشمان ما باشد بیشتر حواس‌مان را جمع اعمال و رفتار خود می‌کنیم!
*روزنامه‌نگار پیشکسوت
