امریکا و کره‌شمالی با در دستور کار قرار دادن سیاست تحریم در مقابل تسلیح، بار دیگر نشان دادند که راه درازی تا حل مسائل دو‌جانبه در زمینه خلع سلاح هسته‌ای مانده است. به طور کلی، مقابله با کره‌شمالی و خلع سلاح هسته‌ای آن یکی از مهم‌ترین موضوعات سیاست خارجی امریکا از زمان به قدرت رسیدن دونالد ترامپ بوده است. در حالی که کیم جونگ اون، رهبر کره‌شمالی در اواسط سال ۲۰۱۷، امریکا را به حمله تلافی‌جویانه اتمی تهدید کرد، پس از دیدار تاریخی ترامپ در ماه ژوئن با کیم جونگ اون، رهبر کره‌شمالی در سنگاپور و امضای بیانیه مشترک بین طرفین، ترامپ خواستار خلع سلاح هسته‌ای پیونگ‌یانگ شد. اما با این وجود، فضای به ظاهر دوستی بین دو طرف بیش از چند ماه طول نکشید.
مقامات کره‌شمالی از همان ابتدا با شنیدن سخنان پمپئو، وزیر خارجه امریکا مبنی بر اینکه تا زمان تکمیل خلع سلاح کامل هسته‌ای این کشور تحریم‌ها علیه آن باقی خواهد ماند، از نیت ترامپ بر خارج ساختن ابزار قدرت خویش آگاهی یافتند. به‌رغم این، اعمال مجدد تحریم‌های امریکا علیه این کشور ناشی از تصاویر ماهواره‌ای که نشان می‌دهد کره‌شمالی همچنان با قدرت در حال ادامه تحرکات هسته‌ای خویش است و در نهایت آزمایش موشکی جدید این کشور در کنار تلاش برای غنی‌سازی بیشتر اورانیوم برای ساخت سلاح اتمی، نشان داد که فضای مذاکره بین دو کشور که از سال ۱۹۹۴ آغاز شده است، همچنان بدون نتیجه است.
نکته مشخص در اینجا شکست ترامپ در راهبرد خود مبنی بر حل و فصل سریع مسائل سیاست خارجی امریکا است. ترامپ که از ابتدای ورود به کاخ سفید در موضوعات مختلف نظیر توافق هسته‌ای با ایران و خروج از سازمان‌های بین‌المللی، سیاست «برد اسمی» را دنبال کرده است، تصور می‌کرد خلع سلاح کامل کره‌شمالی تا سال ۲۰۲۰ محقق خواهد شد. اما مقامات پیونگ‌یانگ طی سال‌ها نشان داده‌اند که به‌رغم انزوای سیاسی در جهان خارج و آشفتگی و فقر اقتصادی در داخل، هرگز حاضر نیستند سلاح‌هسته‌ای را به عنوان تنها اهرم فشار خود علیه امریکا کنار نهند. بلکه برعکس، روند موازنه قدرت بین دو کشور به نحوی است که کره‌شمالی نه تنها تن دادن به سیاست مذاکره با امریکا را نافی قدرت خویش نمی‌داند، بلکه آن را نشانه افزایش قدرت چانه‌زنی و عدم شکل‌گیری اجماع جهانی علیه این کشور با ورود روسیه و چین به موضوع ارزیابی می‌کند. در واقع برخلاف همه اظهارنظر‌ها که رویکرد کره‌شمالی را نوعی تغییر جهت احتمالی راهبرد این کشور در قبال امریکا می‌دانستند، این کشور نشان داد که سیاست بی‌اعتمادی به امریکا از سوی این کشور همچنان پابرجا است. در این رابطه تحولات بین‌المللی سیاست خارجی امریکا نیز کره‌شمالی را به این نتیجه رساند که نباید راهبرد گام به گام ترامپ را با خلع سلاح کامل هسته‌ای پاسخ دهد. رهبران پیونگ‌یانگ با مشاهده خروج امریکا از توافق هسته‌ای با ایران و وضع مجدد تحریم‌های هسته‌ای ضد این کشور به‌رغم انجام کامل تعهدات از سوی ایران، دریافتند که کارآمدی مذاکره با امریکا مشروط به حفظ ابزار قدرت خویش یعنی سلاح هسته‌ای است.
در طرف دیگر، ترامپ به‌رغم اینکه توانست با خروج یکجانبه از برجام تحریم‌های ضدایرانی را بازگرداند، اما در رابطه با کره‌شمالی شاهد کاهش محسوس تأسیسات هسته‌ای یا توقف کامل آن نمی‌باشد. امریکای ترامپ هم از درگیری مستقیم با کره‌شمالی می‌گریزد و هم درصدد اقناع این کشور برای نابودی سلاح‌های هسته‌ای خود با کمترین هزینه برای امریکا است. در این راستا، ترامپ هرچند مذاکره بدون پیش‌شرط با «اون» را پذیرفت، اما واقعیت این است که عدم پایبندی دولت‌های گذشته امریکا به مفاد توافق‌ها با کره‌شمالی به علاوه رویکرد امریکا در بازگشت به وضعیت ابرقدرت که از مهم‌ترین وعده‌های ترامپ بود، مانع باورپذیری سیاست‌های دولت امریکا شده است. بنابراین، تا زمانی که امریکا رویکرد «همه یا هیچ» را در برابر کره‌شمالی دنبال می‌کند و انتظار اجرای کامل خلع سلاح اتمی در مقابل تعلیق ذره‌ای تحریم‌ها را دارد، نمی‌توان به حل مناقشه دیرینه بین دو طرف امیدوار بود.
