برخورد‌های عجیب و تصمیمات عجیب‌تر درباره کارکنان صنعت نفت، نارضایتی معناداری را در بدنه منابع انسانی بزرگ‌ترین صنعت کشور به‌وجود آورده است. موضوعی که از نظر اقتصادی و امنیتی یک موضوع بسیار مهم برای کشور تلقی می‌شود، اما در کمال شگفتی، مسئولان وزارت نفت نه‌تن‌ها هیچ توجهی به مطالبات و خواسته‌های قانونی کارکنان نمی‌کنند، بلکه روز‌به‌روز عرصه را بر آن‌ها تنگ کرده و با اقداماتی معنادار، شرایط را برای بروز اعتراض‌های بیشتر آماده می‌کنند.
یکی از ویژگی‌های وزیر نفت، بی‌تفاوتی نسبت به دغدغه‌ها و مشکلات پرسنل است؛ وزیری که بار‌ها نیمی از کارکنان نفت را «زائد» خوانده است، نه با آن‌ها رو در رو می‌شود و نه به مسائل آن‌ها توجهی می‌کند و حتی در برخی موارد در موضعی قرار گرفته که به کارکنان غضب کرده که فاصله‌ات را با من رعایت کن!
از کاهش شدید امکانات پزشکی و رفاهی گرفته تا فریز کردن تمامی مراحل استخدامی و قراردادی، همه و همه موجب بروز نارضایتی‌هایی شده است که یکی از نتایح آن، افزایش حوادث در صنعت نفت و کشته شدن بیش از ۵۰ نفر از پرسنل باشد. میلیون‌ها دلار از سرمایه ملی کشور هم در این حوادث از بین رفته و هیچ نهادی نیز تا به امروز دلایل این حوادث را ریشه‌یابی نکرده است. مسئله بسیار ساده است، اما نهاد‌های نظارتی و امنیتی گویا فراموش کرده‌اند که شریان حیاتی اقتصاد ایران در دست چه کسانی است؛ بیشترین حوادث صنعت نفت در چهار دهه گذشته در شش سال اخیر رخ داده است، دورانی که کارکنان در محدودیت قرار گرفته و فشار‌های بسیاری را از جانب تصمیم‌سازان تحمل می‌کنند؛ این فشار‌ها چه به صورت سهوی و چه غیرسهوی بر عملکرد آنان تأثیرگذار بوده و حوادث ناگواری را می‌آفریند. وزیر نفت، راهبری حوزه منابع انسانی را به دو جوان اعطا کرده است که هیچ سابقه کاری ندارند چه برسد به سابقه کار در حوزه نفت؛ آیدین ختلان و فرزین مینو دو جوان کم سن و سال معیشت کارکنان صنعت نفت را به گروگان گرفته و به تأسی از وزیر خود، مدام به جنگ علیه کارکنان می‌پردازند و همه تصمیمات درباره کارکنان باید از فیلتر آن‌ها عبور کند.
بسیاری از کارکنان صنعت نفت، آینده خود را به دلیل صدور بخشنامه‌های شبانه و آنی وزیر نفت و مدیران وی از دست داده‌اند و با فریز شدن همه چیز، نه می‌توانند پیشرفت کنند و نه امیدی به سال‌های بعد دارند. افرادی که یک پله با نهایی شدن امور اداری خود فاصله داشتند به یکباره با دستور وزیر نفت سقوط کردند. نه حق و حقوقشان داده و نه پاسخ روشنی به آن‌ها ارائه می‌شود، هر چه می‌شنوند دروغ است و دروغ و همین دروغ‌پردازی‌ها، آن‌ها را عصبانی کرده است.
کسانی که با ۲۰ سال سابقه کار و قرارداد مدت معین، اخراج شده و به نیرو‌های پیمانکاری تنزل می‌یابند تمام زندگی خود را از دست داده‌اند و این بستری است برای یک انتقام‌گیری از وزارت نفت، دولت و در نهایت نظام. همین مسئله درباره فارغ‌التحصیلان دانشگاه صنعت نفت هم دیده شد که وزارت نفت با دروغ‌های بسیار و خرید زمان، در یک بی‌تعهدی محض به زیر همه چیز زده و در نهایت قصد دارد این دانشگاه را تعطیل کند، دانشگاهی که تربیت نیرو‌های صنعت نفت را بر عهده دارد. تضعیف نیروی انسانی و تبدیل آن‌ها به نیرو‌های مخالف، چه هدفدار باشد چه بی‌هدف امنیت ملی کشور را در معرض خطر قرار داده و اینجاست که نهاد‌های امنیتی - اطلاعاتی باید با ورود به ریز تصمیمات گرفته شده و به ویژه اختیارات دستیار جوان و مشکوک وزیر نفت، شش سال گذشته را به دقت زیر ذره‌بین برده و بررسی کنند که مخالف‌سازی از کارکنان نفت، با چه انگیزه‌ای صورت گرفته است.
از یاد نبریم کارکنان صنعت نفت همواره در خط مقدم جنگ قرار داشتند؛ چه آنکه با اعتصاب و دست کشیدن از کار ضربه نهایی را به رژیم پهلوی زدند، چه در زمان جنگ تحمیلی و چه در دوران آرامش ولی شرایط امروز کشور و بی‌توجهی محض وزارت نفت به معیشت کارکنان، آن‌ها را به حدی عصبانی کرده است که کمترین خواسته‌شان برکناری زنگنه و دستیار پر رمز و راز وی، یعنی آیدین ختلان است. خبر‌هایی که از جلسات شورای راهبری منابع انسانی صنعت نفت به بیرون درز کرده نشان می‌دهد عده‌ای به عمد می‌خواهند کارکنان را در تنگنا قرار دهند و همین موضوع موجب استعفای برخی افراد شده است تا مبادا در تصمیمات مسئله‌ساز برای امنیت کشور شریک باشند. به نظر می‌رسد در غفلت نهاد‌هایی که به امور دیگر مشغول هستند، همه چیز برای انفجار بمب ساعتی کار گذاشته شده در نفت آماده است. امیدواریم دیر نشود.
متاسفم براشون 
