جوان آنلاین: براساس بند «خ» الحاقی به ماده ۲۹ لایحه برنامه هفتم، مجلس مصوب کرده که به‌منظور کاهش ناترازی صندوق‌های بازنشستگی و تقویت توان صندوق‌ها تکالیف زیر در قوانین بازنشستگی کشور اعمال شود.
به گزارش فرهیختگان، آنطور که در جدول آمده است، با قوانین جدید، بیمه‌پردازانی که ۲۸ تا ۳۰ سال سابقه خدمت دارند، چیزی به سنوات اشتغال شان برای بازنشستگی اضافه نمی‌گردد. در پله دوم بیمه‌پردازانی قرار دارند که ۲۵ تا ۲۸ سال سابقه خدمت دارند، به سنوات اشتغال آنان به ازای هر سال تا زمان بازنشستگی دو ماه اضافه می‌گردد. با این حساب، در این پله اگر فردی ۲۵ سال بیمه پرداخت کرده باشد، تا رسیدن به ۳۰ سال پرداخت بیمه، سالانه دو ماه به مدت زمان سنوات اشتغال وی افزوده شده و کل زمان خدمت وی به ۳۰ سال و ۱۰ ماه خواهد رسید. در پله سوم آمده است بیمه‌پردازانی که ۲۰ تا ۲۵ سال سابقه خدمت دارند به سنوات اشتغال شان به ازای هر سال تا زمان بازنشستگی سه ماه اضافه می‌گردد. با این حساب، اگر فرضا فردی تا حالا ۲۰ سال سابقه پرداخت بیمه داشته باشد، تا رسیدن به ۳۰ سال حدود ۳۰ ماه به سنوات اشتغال وی افزوده شده و تعداد سالهای پرداخت بیمه تا بازنشستگی وی به ۳۰ سال و ۳۰ ماه یا ۳۲.۵ سال خواهد رسید. در پله چهارم آمده است بیمه‌پردازانی که مطابق قوانین ۱۰ تا ۲۰ سال سابقه خدمت دارند به سنوات اشتغال آنان به ازای هر سال تا زمان بازنشستگی چهارماه اضافه می‌گردد. به عبارتی، اگر کف سنوات اشتغال این گروه را ۱۰ سال در نظر بگیریم، تا رسیدن به سنوات اشتغال به ۳۰ سال حدود ۸۰ ماه به سنوات وی افزوده شده و تعداد کل سنوات اشتغال یا بیمه‌پردازی وی به ۳۶.۶ سال خواهد رسید.
درنهایت در پله پنجم آمده است بیمه پردازانی که مطابق قوانین تا ۱۰ سال سابقه خدمت دارند به سنوات اشتغال آنان به ازای هر سال تا زمان بازنشستگی پنج ماه اضافه می‌گردد. با این حساب، اگر فردی همین امروز مشغول کار و پرداخت بیمه شود، تا رسیدن به ۳۰ سال سنوات اشتغال، ۱۵۰ ماه به دوره بیمه‌پردازی وی اضافه خواهد شد. به عبارتی اگر فردی امسال ۲۰ سال باشد، تا ۶۲ سالگی باید بیمه پرداخت کند.
البته باید توجه داشت یکی از موضوعاتی که نمایندگان مجلس در این مصوبه آورده‌اند، موضوع سقف سن بازنشستگی است. براساس این مصوبه، نمایندگان مجلس افزایش سن بازنشستگی را مشروط بر این کرده‌اند که سن بیمه‌شده در زمان بازنشستگی برای مردان از ۶۲ سال و برای زنان از ۵۵ سال بیشتر نباشد.
به عبارتی قانونگذار این شرط را گذاشته که اگر فرضا فردی امروز از ۳۰ سالگی شروع به کار کرد، با همه مفروضات بالا، بازهم اگر زن بود، در سن ۵۵ سالگی و اگر مرد بود، تا سن ۶۲ سالگی مجبور به پرداخت حق‌بیمه خواهد بود. یعنی با شرط حداکثر سن که قانونگذار در این تبصره گذاشته، فرد ۳۰ سالهای که از همین امروز هم شروع به کار کرده باشد، اگر زن باشد تا سن ۵۵ سالگی (به مدت ۲۵ سال) و اگر مرد باشد تا ۶۲ سالگی (درمجموع ۳۲ سال) کار خواهد کرد و لازم نیست ۴۲ سال کار کند.
اما چالش اصلی برای کسانی است که امروز و از سن ۲۰ سالگی بخواهند حق‌بیمه پرداخت کنند. قانونگذار به‌طور واضح توضیح نداده که آیا این افراد باید تا سن ۵۵ سال (برای زنان) و ۶۲ سال (برای مردان) کار کنند یا خیر. برای این افراد اگر فرمول بالا اعمال شود، زنان باید ۳۵ سال و مردان باید ۴۲ سال تمام کار کنند. با توجه به میانگین سن ورود به بازار کار در ایران، این گروه عملا کارگران فاقد مهارت و بدون تحصیلات دانشگاهی خواهند بود و فارغ‌التحصیلان دانشگاهی که معمولا از سن ۲۵ تا ۳۰ سال یا بیشتر وارد بازار کار می‌شوند، با سقف ۵۵ سال و ۶۲ سال، کمتر از کارگران که از ۲۰ سال وارد بازار کار شده‌اند، کار خواهند کرد.
گرچه در مصوبه مجلس به‌طور شفاف این موضوع اشاره نشده، اما محمدباقر قالیباف پس از برداشت‌های متفاوت در این خصوص، دیروز گفت: «سقف سنوات خدمت برای کارمندان حداکثر ۳۵ سال است.» به گفته رئیس مجلس، تحلیل‌های مختلفی که پیرامون این مصوبه مطرح می‌شود، صحیح نیست و در افزایش سنوات خدمت، سقف سنوات خدمت حداکثر ۳۵ سال، و از سوی دیگر سقف سن بازنشستگی برای آقایان ۶۲ سال و برای خانم‌ها ۵۵ سال تعیین شد؛ با وجود این، برداشت‌های متعددی از مصوبه مجلس شده است.
اما ابهام بعدی، مساله پرداخت حقوق و دستمزد افراد با سنوات اشتغال متفاوت است. به عبارتی، این ابهام نیز وجود دارد که حقوق بازنشستگی فردی با ۳۰ سال سنوات اشتغال و فرد دیگر با ۳۵ سال اشتغال چگونه و با چه ضریبی باید محاسبه شود تا حقوق و مزایای دریافتی عادلانه باشد.
چرا به اصلاحات بازنشستگی نیاز داریم؟
واقعیت این است که وضعیت صندوق‌های بازنشستگی در کشور گرچه به شرایط بحرانی نرسیده، اما اگر شرایط فعلی و بدون‌اصلاحات پیش‌رود، در آینده نزدیک یکی از ابرچالش‌های کشور، بحران ورشکستگی صندوق‌های بازنشستگی خواهد بود. یکی از شاخص‌هایی که همواره در شناخت وضعیت صندوق‌ها به آن اشاره می‌شود، «نسبت پشتیبانی» است. گرچه شاخص‌های دقیق‌تر دیگری نیز برای ارزیابی وضعیت صندوق‌ها وجود دارد، اما این شاخص دم‌دستی‌ترین شاخص برای اظهارنظر اولیه درمورد صندوق‌هاست. براساس تجربیات بین‌المللی یک صندوق بازنشستگی پایدار باید دارای نسبت پشتیبانی حداقل سه و در سطح مطلوب شش تا هفت باشد. اگر نسبت پشتیبانی به زیر سه برسد، صندوق‌های بازنشستگی قادر نخواهند بود با منابع نقدی حاصل از دریافت حق بیمه به تعهدات قانونی خود عمل کنند و بدون کمک دولت یا سازمان بالادستی، صندوق روزبه‌روز به ورشکستگی نزدیک‌تر خواهد شد. این نسبت می‌گوید به جز پنج صندوق، اغلب صندوق‌های بازنشستگی کشور قادر به پرداخت حقوق بازنشستگان از طریق حق‌بیمه تولیدی نیستند. این عدم توانایی صندوق در پرداخت حقوق بازنشستگان از منابع ورودی حق‌بیمه بالاخره باید از یک طریقی جبران شود. اگر صندوق‌ها از ابتدای تاسیس خود منابع را در جای درست سرمایه‌گذاری کرده باشند، به‌احتمال زیاد خواهند توانست از پس پرداخت حقوق و مستمری بازنشستگان بربیایند، اما اگر سرمایه‌گذاری‌ها، سپرده‌گذاری‌ها و منابع داخلی چندان قابل‌توجه نباشد، صندوق یا باید دست به استقراض بزند یا باید دولت دستش را بگیرد. طبق داده‌ها، از ۱۸ صندوق بازنشستگی در کشور، به‌جز صندوق وکلای دادگستری با نسبت پشتیبانی ۴۳ و صندوق روستاییان و عشایر با ۱۴، در ۱۵ صندوق این مقدار کمتر از ۶ بوده، در صندوق‌های آینده‌ساز، صندوق بیمه ایران، سازمان تامین اجتماعی نیز بین سه تا چهار بوده و در صندوق بازنشستگی کشوری که دومین صندوق بزرگ کشور بوده این مقدار ۰.۵ است.
درحال‌حاضر حدود ۱۷ درصد از بودجه کشور صرف کمک به صندوق‌های بازنشستگی می‌شود و اگر اصلاحات لازم صورت نگیرد و نسبت پشتیبانی در سازمان تامین اجتماعی هم به حدود یک نفر یا کمتر از آن برسد، حجم کمک‌های بودجه‌ای دولت به صندوق‌ها شاید تا حدود ۴۰ تا ۵۰ درصد از بودجه کشور برسد. در این خصوص مرور آمار‌ها حکایت از آن دارد سهم شش صندوقی که از دولت به‌طور مستقیم کمک دریافت می‌کنند در سال جاری به ۳۵۱ هزار و ۴۶ میلیارد تومان رسیده است. این صندوق‌ها شامل صندوق بازنشستگی کشوری با ۲۰۷ همت کمک دریافتی، سازمان تامین اجتماعی ۱۶ همت، صندوق روستاییان و عشایر چهار همت، صندوق بازنشستگی کارکنان فولاد ۹.۷ همت، صندوق وزارت اطلاعات ۱.۶ همت و سازمان تامین اجتماعی نیرو‌های مسلح حدود ۱۱۲ هزار و ۷۰۰ میلیارد تومان است. البته در صندوق‌های زیرمجموعه سایر دستگاه‌ها نیز کمک‌هایی به‌طور غیرمستقیم (به‌شکل دریافت از دستگاه بالادستی) از طرف دولت می‌شود. درمجموع بدون درنظر گرفتن کمک‌های فرعی دولت به صندوق‌های بازنشستگی، در سال ۱۴۰۲ سهم صندوق‌های بازنشستگی که کمک مستقیم از دولت دریافت می‌کنند به ۱۶.۸ درصد از کل منابع بودجه عمومی کشور می‌رسد. اگر این رقم را کنار حقوق، دستمزد و مزایای پرداختی دولت به کارکنان خود و نهاد‌های عمومی و... قرار دهیم، عملا حدود ۵۰ تا ۶۰ درصد از بودجه عمومی صرف کمک به صندوق‌های بازنشستگی و حقوق و دستمزد کارکنان می‌شود و این موضوع دست دولت را در اجرای طرح‌های عمرانی می‌بندد که به رشد اقتصادی و سرمایه‌گذاری کمک می‌کند.
بازنشسته شدن و یا بازنشسته کردن در اداراتی که حقوق و مزایای خوبی دارند گزینشی است و قوانین آن نمایشی؟ 
