جوان آنلاین: سروش صحت به همراه چند استاد علوم ارتباطات اجتماعی در محفل دانشجویی دانشگاه علامه طباطبایی درباره سریال تازه خود «مگه تموم عمر چندتا بهاره؟» توضیحاتی ارائه داد. آنچه این نشست را قابل‌توجه می‌کند نقد اساتید دانشگاه یا پاسخ‌های کارگردان و نویسنده یک فیلم یا سریال نیست، بلکه نفس اینکه یک فیلمساز خود را در معرض نقد قرار بدهد، موضوعی قابل‌توجه است که باید به رویه تبدیل شود.
نشست تحلیل و بررسی سریال «مگه تموم عمر چندتا بهاره؟» اثر سروش صحت به همت دانشجویان ارشد مطالعات فرهنگی و رسانه و کانون فیلم و عکس دانشگاه علامه‌طباطبایی برگزار شد.
در این نشست حسین سرفراز و سبحان یحیائی (از اعضای هیئت علمی دانشکده علوم ارتباطات دانشگاه علامه طباطبایی) نکات مثبت و منفی را در کنار بررسی منطق روایی فیلمنامه و اتفاقات این سریال مطرح کردند که در نوع خود قابل‌تحسین است. آن چیزی که در این نشست بیشتر از شروع یک اقدام مثبت به چشم می‌آید نوع مواجهه سروش صحت با انتقادات و همچنین پذیرفتن ایرادات و اشکالات است.
سروش صحت بعد از طرح مباحث متنوع مثبت و منفی اساتید و دانشجویان حاضر در جلسه می‌گوید: به‌زعم من، در دنیا هر جا مشکلی پیش می‌آید، با علوم ارتباطات حل می‌شود. هر جا دوستی و پذیرشی هست، از دوستی و ارتباط می‌آید و هر جا هم که دشمنی باشد، از فقدان ارتباطات درست است. باید بگویم که کنار شما دانشجویان به من بسیار خوش می‌گذرد. معتقدم که هنوز به درجه مؤلفی نرسیدم و صرفاً خودم را سازنده این سریال می‌دانم.
کارگردان و نویسنده سریال «مگه تموم عمر چندتا بهاره؟» در پاسخ به پرسش یکی از دانشجویان که چرا کاراکتر امثال «گلی» با ویژگی عصبی بودن در تمامی آثارتان تکرار می‌شود، اظهار می‌دارد: امیدوار هستم که اینگونه نباشد، اما مگر کاراکتر‌های مرد در آثارم خیلی عاقل هستند؟ شما در سریال‌هایی مانند «ساختمان پزشکان» و «پژمان» نگاه کنید که کاراکتر‌های مرد هم خیلی عاقل نیستند. این جهان، برای من جهان واقعی و حتی فانتزی هم نیست. این جهان، برای من، جهانی سرخوش است. دوست دارم تا کاراکتر‌هایی که خلق می‌کنم، هیچ آدمی خوب یا مطلق نباشد، زیرا متأسفانه و خوشبختانه آدم خوب یا بد مطلق ندیده‌ام. همه ما طیف مختلف خاکستری هستیم و عوامل بیرونی بسیار زیادی در ما تأثیرگذار است. «گلی» هم از این امر مستثنی نبوده. در واقع «گلی» آدم بدی نبود و ضمن اینکه درام، نیازمند کاراکتر‌های مختلفی است. آنقدر در زندگی سعی کردم آدم خوبی باشم و آنقدر بدی کردم که سیاه‌نامه‌تر از خود کسی نمی‌بینم.
صحت در پایان تصریح می‌کند: من و ایمان صفایی سال‌هاست که با همدیگر می‌نویسیم و مدل فکر کردنمان به هم بسیار نزدیک شده‌است. ما از دل طبقه متوسط بیرون آمده‌ایم و دانش و شناخت زیادی از طبقات پایین یا بالاتر جامعه ایران نداریم. در نتیجه تمامی کاراکتر‌هایی هم که در سریال «مگه تموم عمر چندتا بهاره؟» می‌بینید، از همین طبقه و به گونه غلو شده آدم‌های اطراف ماست.
بنابر این گزارش باز شدن باب نشست تحلیل و بررسی آثار تولیدی مدیوم‌های شبکه نمایش خانگی، سینما و حتی تلویزیون در لوکیشن دانشگاهی آن هم دانشگاه‌های علوم ارتباطات و رسانه اتفاق میمون و مبارکی است که باید به رویه و مشی عادی و همیشگی تبدیل شود. مطمئناً ضریب پیدا کردن چنین نشست‌های آکادمیکی که به فرم و محتوای آثار سینمایی و تلویزیونی و همچنین محصولات شبکه نمایش خانگی (با توجه به انتقادات زیادی که کارشناسان و منتقدان به آثار این مدیوم نوپا دارند) می‌تواند مصداقی برای این ضرب‌المثل باشد که می‌گوید: «جلوی ضرر را از هر جایی بگیر‌ی، منفعت است».
