تجمع در محل حوادث هیچ کمکی به آتش‌نشانان و نیرو‌های امدادی نمی‌کند و نتیجه معکوس دارد. این تجمعات مانع رفت و آمد و عملیات به‌موقع و صحیح آتش‌نشانان و نیرو‌های امدادی می‌شود. ضمن اینکه مانع تردد خودرو‌ها و جابه‌جا کردن تجهیزات است، چراکه آتش‌نشانان ممکن است از چند طرف به محل حادثه اعزام شوند. وقتی آتش‌سوزی اتفاق می‌افتد ما پیش‌بینی می‌کنیم آن منطقه ممکن است ترافیک باشد، برای همین به صورت همزمان از چند منطقه دیگر آتش‌نشانان را اعزام می‌کنیم، اما همین ترافیک‌های کاذبی که به‌خاطر تجمع بی‌مورد افراد ایجاد می‌شود، باعث می‌شود نیرو‌های کمکی ما هم با تأخیر به محل حادثه برسند. خودرو‌های آتش‌نشانی، خودروی سواری نیستند، بلکه خودرو‌هایی بزرگ هستند و برخی از آن‌ها نردبان، بالابر، تانکر، کمرشکن، لودر و حالت پشتیبانی دارند که خیلی بزرگ هستند و ساعت‌ها در ازدحام‌ها و ترافیک معطل می‌مانند. بهترین کمکی که مردم می‌توانند به آتش‌نشانان بکنند این است که زمان را از دست ندهند و اطلاع‌رسانی درستی انجام دهند. در مورد بعضی حوادث شاهد هستیم افراد زیادی تجمع کرده‌اند و بسیاری از آن‌ها با گوشی تلفن همراه خود در حال گرفتن عکس و فیلم هستند، ولی وقتی به تماس‌های دریافتی از شهروندان نگاه می‌کنیم، می‌بینیم که کلاً چهار تماس برقرار شده است. خیلی‌ها گوشی تلفن همراهشان را از جیب‌شان خارج می‌کنند تا از مصیبت و بدبختی مردم عکس و فیلم بگیرند و در فضای مجازی منتشر کنند، اما حاضر نیستند با آتش‌نشانی تماس بگیرند. مثلاً زن و بچه مردم در تصادف خونین رها شده‌اند یا اموال مردم در آتش می‌سوزد یا فردی در حال شیون و کمک‌خواهی است، اما شاهد هستیم که عده‌ای مشغول تهیه عکس و فیلم هستند که این رفتار از نظر اخلاقی اصلاً صحیح نیست. بهترین کار اطلاع‌رسانی به‌موقع و درست است و پس از آن هم باز گذاشتن مسیر رفت و آمد. اطلاع‌رسانی درست می‌تواند کمک زیادی برای نیرو‌های امداد باشد. مردم می‌توانند در تماس‌هایشان اطلاعات تکمیلی بدهند مثل اینکه مسیر حرکت تیم‌های امداد برای فاضلاب یا گاز حفاری شده و امکان عبور امدادگران وجود ندارد یا نشانی بهترین دسترسی ممکن را به آتش‌نشانان بدهند که این اطلاعات خیلی می‌تواند به آتش‌نشانان کمک کنند، اما اگر بخواهند مسیر را مسدود کنند آتش‌نشانان و امدادگران با مشکل مواجه خواهند شد. حادثه پلاسکو را همه به یاد داریم؛ آنقدر جمعیت زیاد بود که خودرو‌های ما پشت جمعیت گیر می‌کردند و آتش‌نشانان پیاده به محل اعزام می‌شدند. من بار‌ها به دلیل جمعیت زیاد یا ترافیک کاذبی که پس از حوادث ایجاد شده بود، مجبور شدم چندصد متر را پیاده به سمت محل حادثه بدوم و بعد خودروهایمان از پشت برسند. طبیعتاً حضور شهروندان در محل، دردی را از کسی که مصیبت‌زده است دوا نمی‌کند. اگرچه مردم می‌خواهند کمک کنند، اما باید بپذیرند کار امداد، کاری تخصصی است و اینطور نیست که هر کس بخواهد می‌تواند برای عملیات نجات به کانون حادثه نزدیک شود. امداد، ابزار و تجهیزات خودش را می‌طلبد و آتش‌نشانان با علم و دانش و مهارت‌هایی که در جریان دوره‌های آموزشی فراگرفته‌اند وارد عمل می‌شوند.
