می‌گویند دونده‌ها سه‌چهار سال می‌دوند و در المپیک پاداش زحمتشان را تنها در چند دقیقه میگیرند؛ داستان این نسل فوتبال ما هم دقیقا همانگونه بود، آن‌ها در روندی حدودا ۱۰ ساله از گوشه‌گوشه این خاک پهناور جمع شدند، رشد کردند، برای بیشتر آموختن لژیونر شدند و برای سرزمینشان عرق‌ها ریختند تا پاداش آن‌همه را عصر شنبه در ۹۰ دقیقه بگیرند. غیرت ایرانی در رگهایشان تلمبار و عقده همه نرسیدن‌ها و شکست‌ها در وجودشان لبریز گردیده بود تا به‌کل یادشان رود که این‌ها ایران‌اند و آن لشگرِ تا بن‌دندان مسلحِ مقابل ژاپن است!
زیرساخت، فوتبال ساختارمند و تکنولوژی‌های ژاپن حکم کشک را یافت هنگامی که مردان سرزمین پارس کمر به زمین‌زدن آنان بستند و در ۹۰ دقیقه نسخه آنان را پیچیدند! سامورایی‌ها را که قبل از آغاز جام آنالیزور‌ها با تحلیل‌هایشان به غول چراغ جادو بدل گردانده بودند، پریروز مقابل شاگردان قلعه جوری زانو زدند تا همگان بفهمند در قاره کهن کت تن کیست. فرگوسن میگوید دعا در فوتبال معنا ندارد، زیرا تیم مقابل هم خدایی دارد و خدا فقط برای یک تیم کاری نمیکند، اما اگر نظر من را بخواهید می‌گویم که خدا بعضی اوقات هوای یکطرف را جور دیگری دارد، مثل حماسه شنبه که هوای ما را بدجور داشت تا ۸۰ میلیون قلب رنجور و خسته شاد گردد؛ و اِلا مگر می‌شود که آن‌همه سیستم غول‌آسای آنان مغلوب فوتبال لجام‌گسیخته ما گردد؟
اصلا ولش کن، نمیدانم غیرت ایرانی بود یا اعجاز برین خدا و یا اصلا تاکتیک‌های قلعه نویی؛ هرچه بود پریروز نوبت اکران دلاوری شیرمردان میهن در جهان بود تا بر روی ۸۰ میلیون لب، لبخند بنشیند! اگر فوتبال مثل بازی ژاپن که ما در ناباوری بردیم، هزار‌و یک‌رویِ عجیب و غریب خود را نشان ندهد و همه چیز روی روال پیش رود، باید پیشاپیش برای قهرمانی به جشن بنشینیم. عقل سلیم میگوید برای تیمی که اشک قدرت اول آسیا را درآورد و آنرا زمین کوبید، پیچیدن نسخه شاگردان مارکز و کلینزمن نباید آنچنان کار صعبی باشد، اما فعلا با آتش‌بازی شاگردان قلعه عشق‌بازی می‌کنیم و خیلی استرس ۲جدال آینده را به جان نمیخریم. ولی از طرفی هم دل میگوید که باید خود را کم‌کم آماده رویارویی با کامیابی بزرگی کنیم که پنجاه سال است حسرتش را می‌کشیم.
ما اینجا در سرزمین معجزه‌هاى نصفه و نیمه و رویاهاى خیس، مسئولیتِ انتقام‌گیرى از همه شکست‌ها، نرسیدن‌ها و تبدیل شدن‌های‌مان به بازنده را به شما سپرده‌ایم رفقا! قطر و کره را هم لطفا گریان روانه سرزمینشان گردانید تا ما را بیشتر مجنون غیرت و دلاورمردی خود کنید؛ همچون شعارتان تا پای جان برای ایران ماندید، تا پای جام ماندن که دیگر برای شما کاری ندارد، آقایان بی‌بدیل روزگار!
