جوان آنلاین: مهراب صادق‌نیا در کانال شخصی خود در پیام‌رسان ایتا نوشت: عبدالکریم حسن، بازیکن قطری تیم فوتبال پرسپولیس، پس از تماشای تلاوت زیبای صالح مهدی‌زاده، قاری نوجوان قرآن کریم از مسئولان باشگاه خواسته بود که او را به تمرین دعوت کنند. این قاری نوجوان خوش‌صدا این دعوت را پذیرفته و در جلسه تمرین تیم پرسپولیس شرکت کرده است. برای من دعوت عبدالکریم حسن خیلی معنادار است. یک بازیکن قطری که بر اساس علاقه شخصی خود پای نماد‌های دین و تلاوت قرآن را به زمین فوتبال باز می‌کند. البته در میان فوتبالیست‌های ایرانی هم هستند کسانی که گاهی نماد‌های مقدس را در زمین فوتبال به نمایش می‌گذارند، ولی در مجموع، فاصله میان مذهب و فوتبال در ایران زیاد است. در اروپا این فاصله نسبت به گذشته بسیار کم شده است. در همین ماه رمضان دیدیم که مسابقه رسمی را متوقف می‌کردند تا فوتبالیست‌های مسلمان بتوانند افطار کنند. بازیکنان مسلمان در کشور‌های اروپایی با افتخار نماد‌های مذهبی خود را آشکار می‌کنند، کناره‌های زمین و پیش چشم هزاران تماشاچی نماز می‌خوانند و مورد تشویق آن‌ها قرار می‌گیرند، یا به مکه می‌روند و حج خود را استوری می‌کنند. اینکه چرا هیچ وقت به ذهن یک بازیکن ایرانی نمی‌رسد که یک قاری قرآن را به تمرین تیمش دعوت کند، ولی عبدالکریم حسن قطری این کار را می‌کند، پرسش مهمی است و البته به تفاوت ماهیت دینداری در ایران و قطر برمی‌گردد. نمی‌خواهم برای این تفاوت اسمی انتخاب کنم، ولی بد نیست برای فهم آن به یک خاطره اشاره کنم. چند سال پیش که این امکان را داشتم در یکی از شهر‌های آلمان در یک حسینیه به مناسبت ماه محرم سخنرانی کنم؛ در جمعیت بیش از ۱۵۰ نفری که هر شب به حسینیه می‌آمدند، تنها دو ایرانی به چشم می‌خورد که یکی از آن‌ها ارمنی بود. برای من سؤال بود که پس ایرانی‌ها کجا هستند و چرا نمی‌آیند. با کنجکاوی از آن‌ها پرسیدم در این شهر چقدر ایرانی زندگی می‌کنند. پاسخ دادند بیش از ۱۵ هزار نفر. گفتم آیا مسجد یا حسینیه‌ای اختصاصی دارند، جواب دادند که خیر. پرسیدم که به نظر شما چرا در این حسینیه، افغانستانی‌ها حضور فعالی دارند، ولی ایرانی‌ها نه. در جواب گفتند که ایرانی‌ها به این برنامه‌ها بدبین هستند و فکر می‌کنند آمدن به حسینیه، بازی کردن در زمین سیاست است.
