برایش هیچ فرقی ندارد که روزباشد یا شب،فرقی ندارد که عقربه های ساعت چه زمانی را نشان می دهد،چه درسرما وچه درگرما،هرکجای این کره خاکی که حادثه ای رخ دهد یا خبری باشد باید قلم ،کاغذ ودستگاه ضبط صدایش را بردارد،کفش های آهنینش رابه پا کند وخبرراداغ داغ به مخاطب برساند.حتی اگرازآسمان شهاب سنگ بباردویا صدای آژیرقرمزکرونا درشهر به گوش برسد،بازنیزتعطیلی با حرفه اش بی معناست.!چراکه اویک "خبرنگار" است وباید طبق رسالت کاری اش عمل کند.
خبرنگاری شغل سختی است اما درایران سخت تر،برخی که دراین راه موسپید کرده اند می گویند:نباید به خبرنگاری به عنوان شغل نگاه کرد،بلکه باید درکنارآن به حرفه ای دیگر نیزپرداخت،اماهمه کسانیکه پا دراین عرصه گذاشته اند،با یک عقیده موافقند وآن نیزاین است که برای ماندن درحرفه خبرنگاری باید درتک تک کلماتی که ازخود به یادگارمیگذاری،عاشق شغلت باشی تا بتوانی با چالش ها،سانسورچی ها ،دستمزدهای بی حساب وکتاب والبته هزاران سدی که درمسیرت قرارمی گیرد پیروزشوی.حرفه خبرنگاری به دلیل بودن درکنارمردم والبته سرک کشی به مکان هایی که دیگران اجازه ورودش را ندارند وتجربه کردن فضاهای مختلف شغل شیرینی است وشاید همین شیرینی های کارباشد که ازاین شغل برای دیگران ویترین زیبایی ساخته است.به عنوان مثال وقتیکه درلباس خبرنگاردرکوچه وخیابان بامردم روبه رومی شوی،آنها صرفا همان جذابیت های کاری را می بیننددرحالیکه ازدرون پرازهیاهو بی خبرند.!البته ناگفته نماند که خیلی ازافراد نیزبه دلیل همین ویترین زیبا جذب این حرفه می شوند،اما ماندن دراین راه پرطمطراق که دست روی دست درآن بسیاراست آدم ماجراجویی می خواهد که ازرفتن به ناکجا آبادها بیم وهراس به دل راه ندهد،وبه قول ضرب المثل معروف "کارهربزنیست خرمن کوفتن،گاونرمی خواهد ومرد کهن."
در حقیقت خبرنگاری شغلی نیست که ساعت هفت صبح شروع وساعت 2 بعدازظهرتمام شود،بلکه خبرنگارشدن یعنی بارها وبارها جسارت نوشتن وعرق ذهن ریختن روی کاغذ و بودن درفضاهای مختلف وگنجاندن حس آن فضا درلابه لای کلمات وداشتن روحیه ماجراجویی ودرنهایت فردی که بتواند ازمسیر "قلم "به جامعه خط فکری دهد.
واگرچه درتقویم ملی ایران هفدهم مرداد ماه ،به عنوان روز"خبرنگار" نام گذاری شده است ودراین روزهمه مسئولین با گل وشیرینی لوح ازاین قشرتقدیروتشکر می کنند وجویای احوالات" اصحاب رسانه" می شوند وازمشکلاتشان می پرسند،اما واقعیت این است که مشکلات خبرنگاران ازعدم امنیت شغلی درایران تا نبود صنف های مناسب و،ساخت مسکن ،مسائل مربوط به بیمه ،مشکلات معیشتی خبرنگاران و گرانی کاغذ بارهاگفته وآنچه درقبال همه این حرف ها شنیده شده،وعده های پوچی بوده که هرساله درروزخبرنگارتکرارمی شود بی آنکه سرانجامی داشته باشد.درواقع خبرنگاران درجامعه ایران تنها قشری هستند که صدایشان برای احیای مطالبات مردمی بلنداست وبرای مطالبات خودشان کوتاه.
نگارطاهونچی -خبرنگار حوزه فرهنگی و اجتماعی
