موضوع مهاجرت از ایران و مهاجرت به ایران از نگرانی‌های مطرح‌شده در جامعه است که به رغم شدت گرفتن آن، نسبت به رفع آن هیچ تلاشی نمی‌شود. سرمایه‌هایی که از ایران مهاجرت می‌کنند، عمدتاً صاحبان علم و فرهنگ، متخصصان یا سرمایه‌دارانی هستند که فقدان آن‌ها آسیب‌های بسیاری به دنبال دارد که بخشی از آن را آسیب‌های اجتماعی شامل می‌شود. حفظ سرمایه انسانی، آن هم سرمایه انسانی کارآمد که توان علمی و مالی آن می‌تواند در خدمت شکوفایی کشور قرار گیرد، مسئله‌ای است که ساختار مدیریتی کشور در هیچ دوره‌ای به آن توجه نکرده و از سر همین بی‌توجهی است که توان علمی و مالی این سرمایه‌ها در خدمت رشد و تعالی کشور‌های دیگر قرار می‌گیرد. به هر حال برای از دست دادن این حجم از سرمایه انسانی که عمدتاً با هزینه‌های بیت‌المال هم پرورش یافته‌اند باید جایگزینی در نظر گرفت و از آنجا که عمده افراد جایگزین، توان علمی سرمایه‌های هجرت کرده را ندارند، خسارت بسیاری به بدنه اجتماعی وارد می‌کنند.
بسیاری از اختلاس‌هایی که در بدنه مدیریتی صورت می‌گیرد می‌تواند ناشی از همین آسیب باشد یا بسیاری از کارخانه‌هایی که تعطیل می‌شوند یا در ورطه تعطیلی قرار می‌گیرند، به دلیل فقدان همان نیروی کارآمدی است که فردی ناکارآمد جایش را پر کرده و از آنجا که توان مدیریت ندارد، همه سرمایه را به هدر می‌دهد و شرایط تعطیلی کارخانه را فراهم می‌کند.
بیکاری ناشی از همین مشاغل، گسترش بیکاری و گرایش به مشاغل کاذب، سرقت و دیگر آسیب‌های اجتماعی را فراهم می‌کند. از دیگر سو ساختار مدیریتی وقتی با سیل مهاجرت سرمایه انسانی مواجه می‌شود، برای جبران جمعیت از دست رفته، اقدام به پذیرش مهاجرانی می‌کند که در بهترین حالت قادرند اسم و فامیل خود را تحریر کنند. این دسته از مهاجران به دلیل تحمل شرایطی دشوار در کشور‌های خود، دست به بزهکاری می‌زنند و امنیت جامعه را برهم می‌زنند و پیامد‌هایی را متوجه جامعه می‌کنند که آسیب‌هایی در حال حاضر و آسیب‌های بیشتری را در دهه‌های پیش‌رو متوجه جامعه می‌کند.
