مشخص شدن پاداش پای سکو در فاصله ۱۷۸ روز تا آغاز المپیک پاریس، اتفاق قابل توجهی بود، چراکه بی‌هیچ شک و تردیدی صحبت کردن در خصوص پاداش، انگیزه و روحیه ورزشکاران را تا حد زیادی بالا می‌برد، خصوصاً اگر قرار باشد این پاداش‌ها اندکی هم که شده بار مشکلات مالی را برای آن‌ها کاهش دهد. هرچند بسیاری بر این باورند که سهم زیادی از این پاداش‌ها صرف بدهی‌های قبلی جهت آماده‌سازی برای حضوری پرقدرت در رقابت‌های مختلف می‌شود، اما در هر صورت نمی‌توان منکر این مهم شد که به میان آمدن بحث پاداش‌ها تا چه اندازه می‌تواند باعث افزایش روحیه و انگیزه ورزشکاران شود.
اما اقدام قابل توجه هیئت اجرایی کمیته ملی المپیک برای مشخص کردن پاداش پای سکوی رقابت‌های پاریس، نکات مبهمی را هم در پی داشت. اقدامی که اگرچه قابل تقدیر است، اما نمی‌توان از کنار موارد مبهم آن هم به سادگی گذشت، خصوصاً اگر پای ورزشکارانی در میان باشد که قرار است پرچم پرافتخار ایران را بر فراز دنیا به اهتزاز درآورند.
براساس تصمیم‌گیری‌های انجام شده، قرار است ۱۰ میلیارد تومان پای سکو به ورزشکارانی داده شود که با کسب عنوان قهرمانی به مدال طلا دست می‌یابند. رقم قابل توجهی که بی‌تردید انگیزه کسب مدال در ملی‌پوشان رشته‌های مختلف را تا حد زیادی افزایش می‌دهد. در واقع فلسفه پاداش نیز همین مسئله بالا بردن انگیزه و روحیه افراد است، اما رقم در نظر گرفته شده برای نایب‌قهرمانان و نفراتی که موفق به کسب مدال برنز در این رقابت‌ها می‌شوند جای سؤال دارد. درست است که فاصله زیاد رقم در نظر گرفته شده بین نقره و طلا برای افزایش انگیزه ورزشکاران برای کسب عنوان قهرمانی است، اما اینکه پاداش نقره حتی از نصف طلا هم کمتر باشد جالب نیست و بدتر اینکه رقم در نظر گرفته شده برای برنز به قدری است که گویا سومی در المپیک چندان اهمیت ندارد. حال آنکه روند در نظر گرفتن پاداش در دیگر رقابت‌ها اندکی متفاوت‌تر است. برای نمونه می‌توان به رقابت‌های هانگژو اشاره کرد که سهم قهرمان ۱۰ هزار دلار، سهم نایب‌قهرمان ۵ هزار و سهم نفر سوم هزار دلار بود، اما در خصوص پرداخت پاداش پای سکو (المپیک پاریس) گویی از فرمولی متفاوت استفاده شده است.
اما نکته مبهم و سؤال‌برانگیز بعد از اعلام پاداش پای سکو در المپیک پاریس، تنها به فاصله در نظر گرفته شده برای طلا، نقره و برنز نیست. به نظر می‌رسد آقایان در هیئت اجرایی کمیته ملی المپیک تاریخ‌سازان را فراموش کرده‌اند.
کاروان‌های اعزامی ایران به المپیک در ادوار مختلف، تاریخ‌سازانی را با خود به همراه داشته‌اند که موفق به کسب مدال و عنوان‌های قابل توجهی شده‌اند. نخستین مدال، نخستین طلا و موفقیت‌هایی نظیر اینکه شور و نشاطی وصف نشدنی را به جامعه تزریق می‌کند و بی‌تردید لایق در نظر گرفتن پاداشی خاص است، اما به نظر می‌رسد کمیته ملی المپیک توجهی به این مهم نکرده است. البته تردیدی نیست که در صورت اینگونه افتخارآفرینی‌ها تقدیر خوبی از ورزشکار می‌شود، اما می‌توان این احتمال را قبل از رخ دادن پیش‌بینی کرد و پاداشی برای آن در نظر گرفت که این مسئله هم بی‌تردید تأثیر مثبتی در بالا بردن روحیه و انگیزه نفرات اعزامی به پاریس خواهد داشت.
توجه به این موارد همچنین احتمال اعتراض‌ها در آینده را نیز کاهش می‌دهد، چراکه قانونگذار قبل از برگزاری رقابت‌ها به آن اندیشیده و در خصوصش تصمیم‌گیری کرده است، پس هیچ جایی برای اعتراض باقی نمی‌ماند. اما در مقابل ورزشکاران رشته‌هایی را که تاکنون موفق به کسب مدال در المپیک نشدند تهییج می‌کند تا نام خود را در بین تاریخ‌سازان ورزش کشور به ثبت برسانند و ضمن افتخارآفرینی برای پرچم کشورشان، پاداشی متفاوت را هم به جیب بزنند.
بی‌تردید بررسی و تصمیم‌گیری در این خصوص کار سختی نیست، اما نتیجه مثبتی در پی خواهد داشت که‌ای کاش کمیته ملی المپیک لابه‌لای تلاش‌های خود برای حضور پرقدرت کاروان ایران در پاریس، توجهی هم به این موارد ریز، اما کلیدی داشته باشد.
