نگاهی به سابقه برخورد‌های جمهوری اسلامی ایران با رژیم اشغالگر قدس، نشان می‌دهد که ایران، رژیم صهیونیستی را یک اشغالگر و غاصب سرزمین‌های فلسطین می‌داند و آن را به خاطر خوی تجاوزگری‌اش به رسمیت نمی‌شناسد، اما پیوسته تلاش کرده حمایت خود را از مردم فلسطین بر اساس اصول انسانی و حقوق بشر دوستانه انجام دهد و بر اساس حق دفاع مشروع مردم فلسطین که از لحاظ حقوقی شرایط اعمال آن که عبارت‌اند از احراز وقوع تجاوز مسلحانه و عدم تمکین رژیم غاصب صهیونیستی به راه حل‌های مسالمت آمیز برای خروج از سرزمین‌های اشغالی، دفاع از سرزمین خود را حق طبیعی و قانونی مردم فلسطین در مبارزه با صهیونیست‌ها دانسته است، لذا بر اساس آرمان‌های انقلاب اسلامی مردم ایران خود را موظف به حمایت از مردم مظلوم فلسطین می‌داند که این خود عین عدالت و حمایت از حق دفاع مشروع ملت دیگری بر اساس اصل ۵۱ منشور ملل متحد است.
در حقیقت حمایت ایران اسلامی از مردم فلسطین برای جلوگیری از تجاوزات روزمره به ساکنان اصلی فلسطین اشغالی و احقاق حق بر صلح آنها مثل تمام مردم روی زمین است.
با وجود این، ایران اسلامی به خاطر جلوگیری از ویرانی و کشتار بی‌گناهان، هیچ گاه به صورت مستقیم، عملیات نظامی علیه رژیم صهیونیستی انجام نداده است، بلکه پیوسته درصدد بازدارندگی بوده و جلوگیری از تجاوزگری بیشتر آن عمل کرده است.
نگاه عدالت محور به صلح، تعریف ایران اسلامی را از آرام سازی‌های موقتی فراتر برده و باعث شده است که در سرزمین‌های اشغالی و تمامی منازعات بین‌المللی و منطقه‌ای، ایران اسلامی از دریچه عدالت به تلاش‌های صلح نگاه کند، چراکه بدون عدالت، هیچ گفتمان صلحی به امنیت پایدار و آرامش درونی تبدیل نخواهد شد، از این روی، این دیدگاه به مذاق نظام‌های استکباری و صاحبان قدرت خوش نیامده و ایران اسلامی را مانعی برای تحقق امیال خود می‌دانند که نمونه آن را می‌توان در سرزمین‌های اشغالی مورد توجه قرار داد.
بنابراین با توجه به ابتنای حضور منطقه‌ای و جهانی ایران اسلامی مبتنی بر صلح با محوریت عدالت شاهد آن هستیم که به رغم شیطنت‌های گاه و بیگاه رژیم صهیونیستی و ترور‌های کور این رژیم جعلی و غاصب، ایران اسلامی برای پرهیز از گسترش جنگ در منطقه و خاورمیانه، ضمن تعهد به احقاق حق خود، خویشتن‌داری نسبت به حفظ منافع ملی خود اقدام نماید و تا زمانی که رژیم صهیونیستی از خطوط قرمز ما عبور نکرده بود، این خویشتن داری کریمانه را کماکان از خود نشان می‌داد.
واقعیت این است که رژیم صهیونیستی این روز‌ها همانند غریقی است که به هر خار و خاشاکی چنگ می‌زند و برای رهایی از فشار افکار بین‌المللی و همراه‌سازی دوستان بین‌المللی خود که به خاطر سبعیت این رژیم در نسل کشی مردم غزه، باعث شده است هیچ کس از شرم وجدان خود، حمایت آشکار از آن نکند، نیازمند مظلوم‌نمایی تاریخی خود بود و، چون به هیچ عنوان راهی برای خلاصی از بار مسئولیت جنایت‌های خود نداشت و از درون سرزمین‌های اشغالی نیز، مواجه با فشار معترضان بود، تنها راه خود را گسترش جنگ می‌داند، بنابراین با حمله به کنسولگری ایران اسلامی در سوریه و به شهادت رساندن تعدادی از دیپلمات‌ها و مستشاران نظامی ایران اسلامی، پا را از گلیم خود درازتر کرده و به خطوط قرمز جمهوری اسلامی ایران وارد شد، لذا در چنین شرایطی نیازمند تنبیه و یک حرکت بازدارنده بود. ایران ابتدا به دستگاه‌های بین‌المللی به خصوص سازمان ملل رجوع کرد، اما ضعف اقدام اثربخش در سازمان ملل به جهت نفوذ صهیونیست‌ها و امریکایی ها، موجب شده تا ایران خود حسب حق قانونی و یک ضرورت جهانی برای جلوگیری از توسعه اقدامات جنایتکارانه رژیم صهیونیستی اقدام به پاسخگویی کند.
نگاهی به پاسخگویی به این تهدید و حجم اهداف مورد نظر در عملیات وعده صادق توسط نیرو‌های مسلح ایران نشان داد که اولاً ایران اسلامی توانمندی لازم برای انجام عملیات نظامی و پاسخگویی به تجاوزات گاه و بیگاه صهیونیست‌ها را دارد و خویشتن داری از سر قدرت است و صبوری در مقابل اقدامات این رژیم برای جلوگیری از وحشی‌گری‌های عام در برابر مردم بی‌دفاع و مظلوم فلسطین بوده است.
دوم اینکه، با توجه به اعتراضاتی که در داخل سرزمین‌های اشغالی علیه وحشی‌گری‌های نتانیاهو و حزب لیکود توسط یهودیان واقعی انجام می‌شود، نشان می‌دهد که انسان‌های زیادی در داخل سرزمین‌های اشغالی زندگی می‌کنند که با سیاست‌های جنگ‌طلبانه و تجاوزگرانه رژیم صهیونیستی همراه نیستند، لذا احترام به زندگی صلح‌آمیز آنها، حسابی جدا از صهیونیست‌ها دارد.
سومین نکته، نوع و اهداف عملیات نیرو‌های مسلح ایران اسلامی است که به هیچ منطقه مسکونی و اقتصادی، حمله نکرده و فقط اهداف مشخص نظامی را که از پیش هم اعلام کرده بود مورد حمله قرار داده است تا با گوشمالی این رژیم آن را از جنایت‌های بیشتر باز دارد؛ لذا عملیات غیور مردان سپاه و نیروی مسلح ایران اسلامی، یک حرکت بازدارنده برای حفظ صلح و امنیت در منطقه و جهان بود تا از گسترش جنگ جلوگیری نماید و همان‌طور که رئیس ستاد کل نیرو‌های مسلح ایران اعلام کردند، عملیات نظامی ایران پایان یافته است، مگر آنکه رژیم صهیونیستی مرتکب خطای دیگری شود. به نظر می‌رسد که تنها راه پایان دادن به گسترش درگیری‌ها در منطقه و به رسمیت شناختن حق مردم فلسطین، مهار رژیم صهیونیستی و آتش بس در غزه است که خوب است صاحبان قدرت در جهان به آن بیندیشند و بیش از این صلح و امنیت جهانی را به مخاطره نیندازند.
ایران اسلامی لااقل از زمان شهید احمد کاظمی می بایست چنین عملیاتی یا حتی بزرگتر را اجرایی می کرد، بسیار دیر هنگام است وقتی نخبگان را از دست دادیم و کشور را به اغتشاش رساندیم . 
