سرویس دانشودانشگاه جوان آنلاین: دکتر سید جواد میری، عضو هیئت علمی پژوهشگاه فرهنگ و علوم انسانی، طی یادداشتی در کانال تلگرامی خود از مصوبات خارقالعاده وزارت علوم که دانشگاهیان و محققان را به سمت «دزدی علمی» سوق میدهد، انتقاد کرد. متن کامل یادداشت او در ادامه از نظر میگذرد:
یکی از مسائلی که از بدو ورود به ایران برایم تعجب آور بوده است حجم عظیم «مصوباتی» است که در مراکز علمی اعم از دانشگاه و پژوهشگاه و مراکز پژوهشی به تصویب میرسد و همواره این پرسش برایم پیش میآید که این مصوبات چه «نسبتی» با کار و پژوهش علمی دارند؟ مگر این مصوبات که به تصویب میرسند قرار نیست مسیر را برای اهل دانشگاه هموار کند تا آنها بتوانند به اصل مطلب که همان تامل و تفکر و تحقیق است برسند، ولی در عمل نه تنها چنین نیست بلکه «طبقهای حرفهای» ایجاد شده است که به صورت حرفهای مهارت خاصی در جعل «مصوبات» دارد و از این هیئت امناء به آن جلسه مصوبات در اینجا و آنجا میروند و هدف اصلیشان تحدید انسان دانشگاهی در ایران است.اما اگر این مصوبات به همین جا ختم میشد من این یادداشت را نمینوشتم، ولی بدبختی اینجاست که وزارت علوم دست اندر کار فساد نظاممند شده است و با مصوبات خارق العاده تلاش میکند دانشگاهیان و محققان را به سمت «دزدی علمی» سوق دهد.
امروز پس از یکسال وقت و سرمایه مالی گذاشتن برای پر کردن فرمهای ارتقاء با خبر شدم که برای گذشتن از مقام دانشیاری به استادی شما نیازمند داشتن ۳۵ مقاله علمی پژوهشی هستید و یکی از همکاران هم به من گفت او خود ۴۰ مقاله علمی پژوهشی به چاپ رسانده است. هر قدر فکر کردم که چگونه میشود ۴۰ مقاله در فاصله پنج سال -من در سال ۹۳ دانشیار شدم در ایران برای بار دوم- نتوانستم حساب و کتاب را درست جمع و جور کنم! ۴۰ مقاله علمی پژوهشی در ۵ سال یعنی ۸ مقاله هر سال و هر سال ۱۲ ماه است و این بدین معنی است که فرد باید در هر یکماه و نیم یک مقاله علمی پژوهشی بنویسد تا در ۵ سال بتواند ۴۰ مقاله بنویسد. آیا چنین چیزی امکان دارد؟
دو دوست دارم یکی در دانشگاه بریستول انگلستان (مایکل نووتن) و دیگری در دانشگاه اولیوت کالج آمریکا (داستین جی برد) و این موضوع را با آنها در میان گذاشتم و هر دو بی پرده گفتند که امکان نوشتن ۴۰ مقاله علمی پژوهشی در ۵ سال نه تنها ممکن نیست بل در این دو کشور هر سال (یا حتی هر دو سال یکبار) یک مقاله علمی پژوهشی باید نوشت. به سخن دیگر، یک دانشگاهی آمریکایی یا انگلیسی در طول ۳۰ سال خدمت آکادمیک خویش حداکثر ۳۰ مقاله یا حداقل ۱۵ مقاله مینویسد حال چطور شده است که وزارت علوم ایران «مصوب» کرده است برای ارتقاء از دانشیاری به استادی باید ۳۵ مقاله داشته باشیم و در این بازار جعل و دروغ اساتیدی هم ادعا میکنند که در عرض ۵ سال ۴۰ مقاله علمی پژوهشی -در کنار کتب بیشمار و سخنرانیهای کثیر و و و و و- انجام میدهند؟
پرسش اینجاست که مسبب این دغل بازی کیست؟ چرا وزارت علوم در اتاقهای دربسته مصوباتی را تصویب میکند که نظام دانشگاهی ایران را از معنا تهی میکند و اساتید را به سمت انتحال و سرقت علمی و کپی و پیست «هل» میدهد؟ البته در این میان اساتیدی که به این بازار دروغ دامن میزنند و «پز تولید علم» بصورت انبوه را میدهند نیز باید گفت چرا دانشگاه را به لجنزار تبدیل میکنید؟ مدعایی در پایان مطرح میکنم و آن این است که «بازار» پایان نامه نویسی و جعل مقالات و آی اس آی و و و و در جلوی دانشگاههای ایران سرنخش در وزارت علوم است و در جای دیگری نباید به دنبال طراران گشت و وزیر علوم مقصر اصلی است و وزارت علوم متهم ردیف اول این آشفتگیها میباشد.