جوان آنلاین: کانال تلگرامی «دورنمای اقتصاد» نوشت: در سرتاسر جهان، انقلابی در مواجهه دولت‌ها با فقرا رخ داده که شاید به چشم نمی‌آید. براساس مطالعه‌ای که گاردین طی سه ماه گذشته انجام داده، در جهان میلیارد‌ها میلیارد دلار طی سال‌های اخیر در حوزه نوآوری‌های هوش مصنوعی هزینه شده تا فقر و به عبارتی نیاز‌های شهروندان را به «کد/ شماره» تبدیل کند و ارزیابی ماشین‌ها دربارۀ فقرا را جایگزین ارزیابی انسان‌ها کند. به گفتۀ ویرجینیا یوبانک، اندیشمند علوم سیاسی امریکایی: «شما وعده‌های بسیار بزرگی می‌شنوید دربارۀ اینکه چگونه فناوری‌های جدید مواجهه با فقر موجب تسریع در پرداخت مزایا، افزایش کارایی و شفافیت، کاهش هدر رفت منابع و افزایش پس‌انداز مالیات‌دهندگان می‌شود و اطمینان می‌دهند که منابع محدود به نیازمندان بیشتری برسد، اما در عمل چنین چیزی رخ نمی‌دهد.»
با غلبه ریاضت اقتصادی در حوزه سیاسی، مزایای میلیون‌ها نفر با برنامه‌های کامپیوتری حذف یا کاهش می‌یابد، بدون آن که کسی توان کنترل و حتی درک این برنامه‌ها را داشته باشد. این همان هشداری است که فیلیپ الستون، ناظر سازمان ملل در زمینه فقر، درباره پیامد‌های دیجیتالیزه‌کردن حمایت‌های اجتماعی مطرح کرده است. براساس یافته‌های گاردین، در ایالت ایلینوی دولت فدرال و دولتی ایالتی هم‌دست شده و دنبال آن هستند که دریافت‌کنندگان خدمات رفاهی باید «اضافه‌پرداختی‌های» گذشته خود (بعضاً طی ۳۰ سال گذشته) را پس بدهند. این سیستم «بدهی زامبی» از طریق فناوری‌های جدید مسلح و موجب ترس آسیب‌پذیرترین گروه‌های جامعه شده است. به‌گفته یکی از دریافت‌کنندگان خدمات حمایتی: «شما بابت آنچه خورده‌اید، بدهکارید». در حوالی شهر نیوکسل در انگلستان، دولت در حال طراحی نسل جدیدی از ربات‌های رفاهی برای جایگزینی انسان‌هاست و شرکت‌های خصوصی این حوزه در حال ایجاد مفاهیمی جدید هستند؛ نیروی کار مجازی، تصمیم‌گیری مکمّل، اتوماسیون رباتی.
در استرالیا، به‌رغم آنکه ادعا می‌شود دولت از برنامه «بدهی رباتی» به‌دلیل اشتباه در الگوریتم بازپرداخت بدهی‌های تاریخی خدمت‌گیرندگان عقب‌نشینی کرده، اما باید فاش کرد که دولت جبهه دیجیتالی جدیدی را برای حذف پرداخت‌های رفاهی میلیون‌ها نفر آغاز کرده است. فاجعه‌بارترین وضعیت در دامکای هند است که کافی است فردی فقیر با فشاردادن اشتباهی یک دکمۀ کامپیوتر، از یک برنامه حمایت غذایی خارج و به مرگ نزدیک شود. براساس پژوهش گاردین، ویژگی مشترک این سیستم در کشور‌های مختلف این است که به‌سرعت صاعقه در حال وقوع است و کمترین بحث عمومی و پاسخگویی نسبت به آن وجود ندارد. عنصر انسانی دولت رفاه در حال رقیق‌شدن است و اکنون افراد به‌صورت آنلاین کانال‌بندی می‌شوند و یک الگوریتم ریاضی درباره آن‌ها تصمیم می‌گیرد. در این جهان جدید به‌راحتی می‌توان نابرابری و تبعیض را تقویت کرد؛ کافی است در انگلستان یکی از ۵ میلیون بزرگسالی باشید که به اینترنت دسترسی ندارند یا سواد کامپیوتری ندارند. در اینجا شما دیگر انسان نیستید، بلکه یک کد ۱۲ رقمی هستید که بستگی دارد چه الگوریتمی برای پردازش شما تعریف شده باشد.
