جوان آنلاین: جوانان قشر بزرگی از جامعه ما را تشکیل می‌دهند و از مهم‌ترین اقشار هستند، به همین جهت برنامه‌ریزی و حل مشکلات آن‌ها از سوی والدین و مسئولان مهم است چراکه با داشتن جوانانی موفق و سربلند آینده‌ای روشن و جامعه‌ای سالم در انتظارمان خواهد بود. حال این سؤال مطرح است که جوان موفق کیست و چه ویژگی‌هایی دارد؟ شاید اولین جوابی که از ذهن‌ها بگذرد، این باشد که او باید شانه‌های خود را زیر بار مسئولیت ببرد. جواب درستی است، ولی زمانی می‌توان چنین انتظاری داشت که او علاقه و استعداد انجام آن کار را داشته باشد، بنابراین لازم است، خانواده‌ها به عنوان اولین کانون پرورش جوان، در این امر مهم گام بردارد و در شناسایی استعداد و شکوفایی فرزندشان بکوشند. متن زیر حاصل گفتگو با چند جوان موفق جنوب شهری و ساکن منطقه ۱۸ است که به رغم تمام محدودیت‌ها و کاستی‌ها، هر کدام در یک رشته تلاش کرده و به موفقیت رسیده‌اند. در موفقیت آنان نقش والدین پررنگ دیده می‌شود و این نشان می‌دهد اثرگذاری والدین در آینده روشن یک جوان چقدر مؤثر است.
«اشتیاق» رسیدن به ناممکن‌ها را ممکن می‌کند
نگار مهدی‌دوست، متولد ۱۳۸۴
نگار مهدی‌دوست متولد ۱۳۸۴ از جوانان بسیار فعال در حوزه اجتماعی و فرهنگی، مجری‌گری و خبرنگاری است. او خودش را خادم نوجوان و جوان می‌داند و در کارنامه فعالیت‌های خود دبیر کل کانون نوجوانان دختر شهر تهران، مشاور جوان شهردار، گزارشگر دوربین امید، خبرنگار پانا و جام جم، برگزیده جشنواره نوجوانان کنشگر در حوزه رسانه را دارد و در حال حاضر دانشجوی حقوق دانشگاه تهران است.
مهدی‌دوست درباره خودش می‌گوید: «در کودکی از آنجا که نسبت به همکلاسی‌های خودم صدایی رادیویی و بیان شیوایی داشتم، پای ثابت برنامه‌های فرهنگی و هنری مدرسه بودم و به صورت گروهی کار می‌کردم. من صدای دوستانم بودم و خواسته‌های آن‌ها را به گوش مدیر و همکاران می‌رساندم. به قولی پل ارتباطی بین دانش‌آموزان و اولیای مدرسه شده بودم و همکلاسی‌ها و هم‌مدرسه‌ای‌های عزیزم در هر انتخاباتی مرا به عنوان شورای مدرسه، شهردار مدرسه و ... انتخاب می‌کردند، به همین خاطر چند سال متوالی به عنوان شهردار مدرسه و مشاور نوجوان شهردار منطقه١٨ از سوی مسئولان آموزش‌های شهروندی منطقه انتخاب شدم. در مجلس دانش‌آموزی نیز به عنوان نماینده مجلس دانش‌آموزی، خادم قشر عزیز دانش‌آموز بودم و به عنوان خبرنگار مطالبه‌های بحق نوجوانان را به گوش مسئولان رساندم.»
این جوان فرهنگی نقش خانواده را در موفقیت خود غیرقابل انکار می‌داند و می‌افزاید: «رفتار خانواده تأثیر زیادی در کسب موفقیت یا احساس شکست فرزندان دارد. جا دارد قدردان پدر و مادر عزیزم باشم که کمتر درگیر جزئیات و الگوهای ازپیش‌تعریف‌شده برای تربیت و موفقیت من بودند و بیشتر دغدغه آن‌ها ایجاد عادات مثبت، طرز فکر، مهارت، سلامت و اعتمادبه‌نفس من بود. مادر عزیز و پرمهرم نقشی مؤثر در تربیت من دارد و همیشه به عنوان یک کارگردان به بیان نقاط مثبت و منفی فعالیت‌های من می‌پردازد. پدر خوبم به عنوان مدیر، زیرساخت‌های مناسب تربیت مرا فراهم کرد و با در اختیار گذاشتن تجربه‌های ارزنده اش پشتکارداشتن، متعهدبودن و مسئولیت‌پذیری را به من یاد داد.»
مهدی‌دوست معتقد است می‌توان با کمبود‌ها هم موفق بود. او در توضیح اظهار می‌دارد: «امروزه به خیلی از منابع اعم از کتاب‌ها از کتابخانه‌های ملی، فرهنگسراها، مدارس و بسیاری از سایت‌های معتبر اینترنتی دسترسی داریم و همچنین نهاد‌ها و ارگان‌ها به طرق مختلف در پی کشف و پرورش استعداد‌ها هستند، فرهنگسرا‌های مناطق مختلف به ویژه در منطقه ۱۸، فرهنگسرای خاتم که خود بنده شرکت داشتم، با برگزاری جشنواره‌های مختلف مثل جشنواره نوجوانان کنشگر و برگزاری نشست‌ها و کارگاه‌های متعدد، تلاش می‌کنند با روابط صمیمی و دوستانه، فضای دلنشینی را برای نزدیک‌کردن نوجوانان و جوانان به اهداف‌شان ایجاد کنند. در واقع می‌توانیم به موانع و محدودیت‌ها به عنوان یک فرصت برای رشد هویت و شخصیت خود نگاه کنیم، نه اینکه دست از تلاش برداریم بلکه فعال‌تر باشیم، در راه رسیدن به هدف اشتیاق داشته باشیم. اشتیاق همان چیزی است که جسارت رسیدن به سوی غیرممکن‌ها را به ما می‌دهد.»
وی می‌افزاید: «برای آنکه موفق باشیم، باید عملکرد فعال و خلاقانه‌ای داشته باشیم و هدفمند گام برداریم. موفقیت را باید یک فرایند بدانیم. فراموش نکنیم که در زندگی ما فقط یک قله وجود ندارد، قله‌های بسیاری هستند که با توجه به استعدادی که خداوند در درون ما قرار داده است به همراه پشتکار قادر به فتح آن‌ها هستیم. بدانیم اگر روی یک قله ایستادیم، پیروزی خود را جشن بگیریم و بعد از اندکی تأمل با انرژی مضاعف برای اهداف بزرگ‌تر اقدام کنیم و به فتح قله‌های دیگر بپردازیم. حضرت آقا در عیادت یکی از جانبازان عزیز در جواب این درخواست که چیزی بگویید که ما را در برابر ناملایمات و سختی‌ها آرام‌مان کند؟ فرمودند: «این چیز‌هایی که شما می‌بینید، این‌ها حوادث طبیعی یک راه دشوار به سمت قله است، هیچ انتظار نباید داشت که اگر ما می‌خواهیم برویم به قله توچال یا قله دماوند، در راه چاله نباشد، سنگ نباشد، باد نباشد، دود نباشد، گاز نباشد، مگر می‌شود؟ اما داریم می‌رویم، داریم می‌رویم.» صائب تبریزی بیت خیلی قشنگی دارد: «عرق سعی محال است که گوهر نشود/ می‌رسد ذره به خورشید بلند آخر کار»، امیدوارم همه نوجوانان و جوانان عزیز ایران‌زمین در مسیر رسیدن به اهداف خود با صبر و استقامت طی مسیر کنند.»
مهدی‌دوست کمال‌گرایی، زیاده‌خواهی و از طرفی یأس و ناامیدی را ضربه به آینده یک جوان می‌داند و بیان می‌کند: «باید تلاش کنیم با توانایی‌ها و استعداد‌هایی که داریم در پی پرورش این استعداد‌ها باشیم و سعی کنیم، پس از بالابردن اعتمادبه‌نفس و عزت‌نفس خود، در مرحله بعد در پی ارتقای مهارت‌هایی که در آن‌ها توانمندی و قدرت کمتری داریم، باشیم و به یک فرد چندبعدی و توانمند تبدیل شویم.»
او در پاسخ به این سؤال که چه وظیفه‌ای در برابر والدین دارید، می‌گوید: «در وصف مادر و پدر کلمات بسیاری هستند، اما به نظرم هیچ کلمه‌ای عظمت وجود این دو نعمت را بیان نمی‌کند، به همین جهت به عنوان یک فرزند تلاش می‌کنم عظمت وجودشان را درک کنم و به خوشرویی و رعایت نهایت احترام در مقابل این دو نعمت الهی بپردازم و این را همواره بدانم که هر والدینی همواره تلاش می‌کنند برای فرزند خودشان بهترین باشند. در موارد مختلف تصمیم و پیشنهادهای‌شان را با ملایمت و نرمی نقد می‌کنم، اما به هیچ وجه در مقابل خودشان موضع‌گیری نمی‌کنم. هم کار‌های خوب ما و هم کار‌های بد ما به نحوی به پدر و مادر ما برمی‌گردد. ما در واقع دست‌پرورده آن‌ها هستیم، اگر عملکرد خوبی داشته باشیم، علاوه بر حسنات آن، جامعه نیز از پدر و مادر به نیکی یاد می‌کنند. پدر و مادر من همیشه رفیق، استاد و همراه من هستند، ان‌شاءالله که خداوند حافظ همه پدر و مادر‌های عزیز باشد و روح پدر و مادران آسمانی هم شاد باشد.»
می‌بازم تا قدر برنده‌شدنم را بدانم
یاس کریمی، متولد ۱۳۸۵
یاس کریمی متولد ۱۳۸۵ در رشته ورزشی تکواندو فعالیت دارد و در مسابقات زیادی شرکت کرده است. کریمی می‌گوید: هم برد داشته‌ام و هم باخت، اما باخت در مسابقات مرا ناامید نکرد و با تلاش بیشتر این رشته را ادامه دادم و قدر برنده‌شدنم را دانستم.
کریمی موفق به کسب مدال‌های استانی شده و چهار بار در مسابقات کشوری شرکت کرده است. چهار مدال نقره در خردسالی و نقره و طلا در نوجوانی حاصل تلاش‌های او در این رشته است. از سه‌سالگی ورزش را با ژیمناستیک شروع کردم و در سن شش‌سالگی با کمک پدر و مادرم رشته تکواندو را انتخاب کردم تا اینکه فهمیدم به آن علاقه دارم. همین باعث شد آن رشته را ادامه دهم و حالا ۱۱سال است تکواندو کار می‌کنم.
او نقش پدر و مادرش را در کشف استعدادش مؤثر می‌داند و معتقد است علاقه، تلاش و تمرین نیز بیشترین تأثیر را در پیشرفتش داشته است.
کریمی خطاب به هم سن و سالان خود برای اینکه شاد و با نشاط در خانواده و جامعه بدرخشند، می‌گوید: همیشه دوستانم را به ورزش تشویق می‌کنم. لازم است برای شادابی‌شان ورزش کنند چراکه در روحیه انسان تأثیر زیادی دارد و آن‌ها را از بسیاری از آسیب‌های اجتماعی دور می‌کند.
او همچنین به دوستان خود توصیه می‌کند: تا اندازه‌ای از والدین‌تان توقع داشته باشید که تحت فشار قرار نگیرند.
در هر شرایطی هدف را فراموش نمی‌کنم
محمدپارسا مددی متولد ۱۳۸۶
محمدپارسا مددی متولد ۱۳۸۶ به صورت حرفه‌ای در رشته ورزشی ووشو فعالیت دارد و ۱۱ سال است در این رشته کار می‌کند. او می‌گوید: این رشته را عمویم معرفی کرد و وقتی شش‌ساله بودم آن را شروع کردم. از سن ۱۰ سالگی به صورت حرفه‌ای ادامه دادم و توانستم در مسابقات شرکت کنم. در همه این سال‌ها پدر و مادرم مشوق من بوده‌اند و من همه موفقیت‌هایم را به آن‌ها مدیونم. پدر و مادرم پشت من بوده‌اند و از همه زحمات‌شان تشکر می‌کنم.
او درباره میزان اهمیت مسائل اقتصادی در پیشرفت هر جوانی اظهار می‌دارد: به نظرم امکانات اقتصادی مهم است ولی یک جوان باید بتواند در هر شرایطی به سمت هدف روشن خودش حرکت کند و هدفش را فراموش نکند. من هم امیدوارم روزی برسد که بتوانم در این رشته مربیگری تیم ملی ایران را برعهده بگیرم.
مددی می‌گوید: به دوستانم توصیه می‌کنم تا جوان هستند استعدادهای‌شان را بشناسند و آن‌ها را تقویت کنند. برای آن هدف‌گذاری کنند و محکم به سمت آن گام بردارند تا در آینده حسرت از دست دادن فرصت‌ها را نخورند. جوان باید نسبت به خود و خانواده‌اش متعادل و واقع‌بینانه باشد تا از چالش‌های ناخواسته جلوگیری کند. مهم‌ترین وظیفه‌ای که در قبال والدین داریم، احترام است که باید حفظ کنیم.
