جوان آنلاین: علیرضا کمیلی، مطلبی را با عنوان نگرانی عمیق امام «ره» از نفوذ مار‌های خوش خط و خال در کانال خود در تلگرام منتشر کرد و نوشت:
منشور روحانیت که ده سال و ده روز پس از پیروزی انقلاب اسلامی نوشته شده، حاکی از یک نگرانی عمیق از جریانی درون مذهبی است.
امام در این متن که خطاب به بانیان انقلاب و حافظان مرز‌های عقیدتی آن یعنی حوزه‌های علمیه نوشته، همه درد دل‌های سالیان طولانی خود را به نحوی تلخ و جانسوز مطرح نموده و چنان از خطر تحجر بمثابه موریانه‌ای شبیه هویت انقلاب سخن گفته است که براستی همه را نگران می‌سازد.
شاید همین که مسأله تحجر پس از سالیان طولانی همچنان مورد تغافل حوزه‌های علمیه قرار دارد نشانگر تصدیق نگرانی امام و متاسفانه تحقق نفوذی باشد که ایشان به صراحت از آن سخن میگوید و مدعی می‌شود که تا حد مرجع تقلید هم نیرو‌های این جریان نفوذ دارند.
قسمت تلخ ماجرا که امام با لحنی تاثربار بیان میکنند تهمت‌هایی است که ایشان و یارانش از همین جریان خطرناک تحجر خورده اند که مهمترین آن‌ها را «وهابیت و بدتر از وهابیت» نام می‌نهند.
حال سوال اینجاست که چرا باید جریان مذهبی به جریان انقلابی چنین برچسبی را حواله کند؟ مگر ضعفی در عقیده امام و یارانش نسبت به شیعه وجود داشته است؟ مگر کسی هست که آثار امام و نقد‌های او بر جریان غیرشیعه را نشناسد؟ پس ماجرا چیست؟!
مسأله در رویکرد تمدنی و امت گرایانه امام بوده و بس! چیزی که هنوز هم دشمنانی محکم دارد و هنوز هم همان برچسب‌ها به کسانی که صادقانه در این مسیر گام بر می‌دارند حواله می‌شود! به چه جرمی؟ به جرم تاکید بر «لزوم حفظ برادری میان مسلمین» و «نفی توهین به عقاید سایر مسلمانان» و «طرد کسانی که نفرت را میان جامعه اسلامی توسعه میدهند»
آری! این جرم‌ها بود که دل امام را چنان خونین کرده بود و باید گفت هنوز که هنوز است این جریان زنده است و گرچه رنگ عوض کرده و چفیه هم بر دوش می‌اندازد، ولی رقیب اصلی خود را هنوز از میان امت اسلامی انتخاب می‌کند!
این‌ها همان مار‌های خوش خط و خالی هستند که امام بسیار از آن‌ها می‌ترسید...
